Róg barana

Kot, przy fontannie, zjada trawę.

Jego ząbki, jak miniaturowe kiełki słoniowe, nie są w stanie poradzić sobie zbyt dorze. Kot krzywi się i przekręca główkę, szarpie, szarpie. Coś tam odgryza.

W końcu odchodzi w stronę kotłowni, delikatnie, po swojemu.

Trawa zostaje i nadal rośnie.

OK.

Przeczytałem swój wczorajszy tekst. 

Jest on bardzo mądry, ponieważ wynika z niego, że nikt nic nie widzi. W tekscie miało być jednak napisane, co ja widzę, co naprawdę widać, jak to wygląda w swojej istocie... no cóż, nie udało się.

Wszyscy tęsknimy za rodzicami (mówiąc prościej: za Ojcem, za rajem, ze podskórnym szczęściem) i to jest prawda. Jak się jednak ona ma to tej dziwnej, wzmożonej aktywności wypełnionej przekonaniem o słuszności? Jak to się ma do tej determinacji, zaangażowania, braku wstydu, braku sumienia, braku miłości..?

Już tłumaczę. 

Rozczarowanie wpisane jest w człowieka bardziej niż zachwyt. Potrzebny jest Bóg, bym mógł wyciągnąć mój zachwyt zza mojej pazuchy i puścić go w świat. Napawać się nim, uwodzić się nim. Jednak nawet i w takiej sytuacji, gdy już umiem, od czasu do czasu, zachwycać się czymś; rozczarowanie we mnie jest i tylko czeka, by się ujawnić. To tyle, jeśli chodzi o życie z Bogiem, z Jego wsparciem. Natomiast, jeśli jesteśmy sami, po prostu sami, czyli bez Boga - nikt z nas nic nie wydobędzie, nie wzruszy, nie wspomoże. Pozostaje więc jedynie rozczarowanie, które wypływa samo.

No i rozczarowanie, w zależności od nastroju i pogody, w zależności od pory roku i wyborów politycznych, od kolorów włosów i systemu umięśnienia, od charakteru i smaku człowieka - przybiera różne pozy. Na przykład chce się zabić, albo zdjeść mnóstwo śmieciowego jedzenia. Można też z jego powodu obgadywać co głupszych sąsiadów. 

Ci, którzy prostesują nie czują jedności z Wodą Życia, która wypływa z pewnej skiały i wsiąka w ziemię od dwóch tysięcy lat. Co wcale nie znaczy, że ci, którzy nie protestują - czują tą jedność. 

Jednak to właśnie o to chodzi. Brak mamusi. Jesteśmy zdolni podpalić świat, żeby ukarać mamę za to, że jej nie ma. 

I co powiem ja, który modle się do swojej mamy, Maryi Panny? Zawsze Dziewicy? Wieży Z Kości Słoniowej? Arki Przymierza? Pocieszycielki Strapionych? Mogę tylko powiedzieć, że nie dam rady za wszystkich się modlić, czasem nawet nie chce mi się modlić za siebie. Jestem dość leniwy i raczej małego serca. Nie dam rady. I myślę, że jeśli liczba tych, którzy się odwrócili z fochem rozpieszczonego dziecka i drapią pazurami wersalkę osiągnie pewien punkt krytyczny, to znaczy gdy będzie ich na tyle dużo, że ta znikoma resztka nie nadąży z modlitwami za nimi - stanie się coś strasznego. Wierzę głęboko, że Bóg jakoś temu zaradzi, bo nic innego nie przychodzi mi do głowy.

I nie chodzi tu tylko o ostatnie wydarzenia. One pokazują jedynie, jak bardzo, jak bardzo będzie smutno.

Im zasada bardziej podstawowa - tym bardziej ukryta.

Co też więc mamy na widoku? Protesty, przemarsze, szturmy na kościoł, obrony kościołów, ogniste wypowiedzi, za i przeciw, trwogę, krzyki i płonące pochodnie. Nawet błyskawica się znalazła.

Z tym, że to nie to, to nie to, trzeba szukać dalej, patrzeć inaczej. Co jest naprawdę na widoku, na prawdziwym widoku?

Człowiek i emocja - dwójka kumpli, starych, sprawdzonych. Niemal narzeczeni.

Co naprawdę widać? Grę świateł widać i tak zwany taniec cieni (przepraszam za te określnie, ale nie mogłem się powstrzymać).

Ludzie chcą decydować. Tej chęci swojej będą bronić jak źrenicy. Chcą mieć wpływ.  Być może chodzi tu o wpływ na cokolwiek, a być może żyje tutaj jakiś gradualizm, na przykład, że lepiej mieć wpływ na rzeczy ważne, a na nieważne - też nieźle, ale trochę gorzej. A być może po prostu chodzi o wpływ.

No i to, kurde blaszka, nie jest chyba takie złe. Skoro chcemy mieć wpływ, to znaczy, że chcemy żyć, że chcemy korzystać z możliwości. Dlaczego jednak nie chcemy widzieć? 

Widać tylko to, czego nie da się ukryć. Naszego wnętrza nie da się ukryć. Chcemy być sędziami na meczach naszych ukochanych drużyn. Chcemy być kijkiem hokejowym posiadającym prawo do samostanowienia. 

A jeśli komuś to niewystarcza, to powiem inaczej, co widzę, patrząc na manifestację.

Widzę, że każdy z nas tak bardzo wciąż chce do mamy i do taty -  niektórzy wierzą jednak, że to nie będzie im dane.

Victor Orban, na przemówieniu, które wygłosił na placu Kossutha w Budapeszcie w 2012 roku powiedział coś takiego: "Wolność oznacza dla nas, że nie jesteśmy gorsi od innych".

O co mu chodziło? O banki, europkę i tak dalej.

Ale jest w tym zdaniu jeszcze coś. Że jeśli śmiejszesz się z kogoś, pogardzasz kimś, krzywdzisz kogoś lub oszukujesz - nie jesteś wolnym człowiekiem. Prócz tego, że jesteś błaznem i oszustem - nie jesteś wolny. Ponieważ, skoro moja wolność oznacza, że nie jestem gorszy, to oznacza ona również, że inny też nie jest gorszy.

Bo jeśli chcesz kogoś zniewolić - to znaczy, że jesteś niewolnikiem. 

Tylko bowiem niewolnik musi uciekać. A czym jest zniewolenie kogoś, jeśli nie ucieczką?

Nikt nie wie, kto wynalazł pierwszego. Mówi się o Olgino w Rosji (czyli Moskwie), jako o pierwszym jasno określonym legowisku, w krzywej willi, przeszklonej jak cholera, opłacanej przez Putina. 

Rok 2013.

Ktoś tam ich odnalazł, jacyś hakerzy, później jacyś amerykanie, w każdym razie wyszło na jaw.

Było to bardzo naiwne, bo siedzieli wszyscy w jednej chałupie, łokieć w łokiec, łatwo było biedaków namierzyć. Teraz jest na szczęście lepiej. Trolle rozsypane są jak losowy piasek po wszyskich punktach światowej aglomeracji i już nikt, absolutnie nikt, nie jest w posiadaniu mapy, która by mogła coś tu powiedzieć więcej.

MAPY.

Kto kogo trolluje, kto kogo podpuszcza, kto jest opłacony, a kto z własnej woli? Ilu ich, jacy oni, gdzie oni, kiedy oni.

Myślę, że naprawdę niewiele tu wiemy. Najmniej znana dziedzina nauki.

No, bo na przykład takie FBI. Co ono wie? Zna mape trolli waszyngtońskich, pewnie jakichś też zaprzyjaźnionych (ale już nie wszystkich), a rozlokowanie obcych może jedynie oznaczać sobie ołówkiem. I tak przecież IP się zmienia, serwery się zmienia, wynajmowane mieszkanie się zmienia. Trolle szpiedzy, trolle agenci, trolle wywiad i kontrwywiad.

Doszło już nawet do tego, że nie każdy troll musi być nieogolony, mieć zatłuszczone okulary i obwisłe majty. 

Moderują nas.

Stymulują nas.

Nakłaniają nas. 

Są z nami.

Czasem wykrywają i odstrzeliwują się nawzajem, dla jaj albo dla zwiększenia wiarygodności tych, co wykryli.

Myślę, że do nich należy kawałek przyszłości. Nie wyginą, póki internet nie wyginie. 

Jeśliby porównać ich do żołnierzy w wojnie informacyjnej, to do kogo? Zwiadowcy, rangersi, SS, janczarzy? Może husaria? Wszystko raczej na nie. 

To jest brudna wojna wlewana do rurociągów. By ludzie ją pili i umierali w oburzeniu.