Róg barana

Czy mogę czymkolwiek zaszkodzić Bogu? Raczej nie.

Ktoś, kto jest PONAD, nie może zostać skrzywdzony przez kogoś, kto jest POD.

Nawet, jeśli zadaję Bogu cierpienie, np. grzesząc często, Jego cierpienie nie jest krzywdą wyrządzoną przeze mnie, ponieważ On z jednakową radością znosi zarówno cierpienie, jak i przyjemność.

Dlaczego więc Bóg tak stara się o mnie? Dlatego, że chce. A Jego wola jest tożsama z działaniem. Myślę, że Bóg nie potrafi oddzielić swojej woli od swego działania, podobnie, jak nie może oddzielić człowieka od swojej miłości.

Ograniczenia, które sam na siebie wprowadził, są na to dowodem. Jako, że to, co On powie jest tożsame z tym, co zrobi - nie może np. złamać danego słowa i zachowywać się inaczej, niż obiecał. 

Ograniczenia wprowadził dlatego, że jest wszechmocny. Może więc również ograniczać się, by okazać swoją wszechmoc i swoją wolność. Nazywa to swoją Chwałą.

Myślę, że Chwała Boga (to, o czym mówi Pan Jezus) to po prostu Jego próba ukazania się nam. Dlatego my, chwaląc Go, przekazujemy komunikat, że odebraliśmy, usłyszeliśmy, zobaczyliśmy, przynajmniej część Jego istoty. 

Dowolna modlitwa to informacja zwrotna, która w przypadku Boga jest tożsama z uwielbieniem.

A co z tym, którzy usłyszeli, zobaczyli i nie reagują? Duża chłosta. Czemu?

To nie jest kara. To jest otrzeźwienie, policzek dla półprzytomnego pijaka. 

Ludzie są po to, żeby zdać sobie sprawę ze swojego istnienia. Można to zrobić jedynie przez Jego oczy, Jego oczami, w Jego oczach. Tylko w ten sposób widzimy siebie prawdziwych, a więc takich, którzy się Jemu podobają. I tylko w ten sposób jesteśmy - będąc w prawdzie.

Jeśli ktoś tego nie robi, to znaczy, że właściwie go nie ma. I pójdzie tam, gdzie go nie ma.

Kot siedzi na murku, gdy nie pada deszcz. 

Nagle, zaraz za nim, na trawniku pod drzewem pojawia się wiewiórka. Piękna.

Kot ją słyszy, odwraca głowę, ale się nie rusza. Po chwili znowu odwraca głowę i siedzi dalej - nie mogę się powstrzymać - z głupim wyrazem twarzy.

Chyba udaje, że nic się nie stało, tak jak ja, czasami.

Ale to nie koniec. Wiewiórka buszuje za plecami kota, parę metrów od niego, pewnie szuka orzechów, albo czegoś. I nagle w kadrze pojawia się drugi kot, mniejszy od pierwszego, ale bardziej pręgowany. Biegnie w stronę wiewiórki, przystaje, biegnie... W każdym razie - zbliża się do niej.

Tymczasem pierwszy kot wciąż siedzi na murku i udaje, że wszystko gra. 

Wiewiórka delikatnie zaczyna się wycofywać. To daje asumpt drugiemu kotkowi do pogoni. Zaczyna biec za nią, coraz szybciej i bardziej zdecydowanie. Znikają za budynkiem.

Po pięciu sekundach kot wraca, sam. Przystaje przy pierwszym kocie i rozgląda się. Wiewiórki nie ma.

Stoimy tak sobie we trójkę, wiewiórki nie ma, jesień.

Zaraz zacznie padać.

Chcemy czy nie, ale zmierzamy wszyscy do wyjaśnienia.

Bez względu na ilość i stopień komplikacji spraw, one wszystkie zostaną - indywidualnie dla każdego z nas - wyjaśnione.

Można wierzyć, że po śmierci do wiemy się, co i jak i będziemy mieli niezłą uciechę z naszych starych trosk. Można też wierzyć, że śmierć, jako nicość, wyjaśni wszystko na sposób zerowy, czyli po prostu zetrze jak gumka.

Chyba jedyne co nas łączy, to świadomość, że to, co jest obecnie zostanie zamknięte. Nikt nie ma co do tego wątpliwości. Najbardziej uniwersalna i najstarsza regligia - wiara w reset.

Chciałem dziś pisać o wątpliwościach dotyczących obecenego stanu rzeczy i o wielkim znaku zapytania, który płynie nad tym wszystkim, jak szara chmura. Wyszła mi zaś biurowa eschatologia przy kawie.

Wychodzi na to, odpowiedzi zakrzywiają się jak przestrzeń kontrolowana przez grawitację i ich linie zmierzają do jednego, wspólnego jądra. Tym jądrem nie jest jednak środek naszej planety, ani nawet środek naszego bijącego serduszka, lecz zmiana. Zmiana wpisana, że tak powiem, w czas i przestrzeń, w duszę, we wszystko. 

Zmianą można wytłumaczyć można również pretensjonalność powyższych wywodów. Znudzenie tego, kto je czyta. Deszcze padające za oknem i ich wpływ na obserwacje świata za oknem.

Trochę zmiany nie zaszkodzi, jak mówią. 

Ja, jak zwykle, boję się.

Co?

Z jednej strony każdy się zgodzi, że najważniejsza jest edukacja. Z drugiej każdy spyta: ale jaka? Ano taka, która wtłoczy młodym ludziom do głów, że nie są nikim. Myślę, że nie chodzi o to, że mamy się czuć Polakami – to przyjdzie samo, później, niejako naturalnie. Bo jeśli zdajesz sobie sprawę z siebie i jeśli szanujesz siebie, to uszanujesz również tych, co byli przed tobą. Nie musisz wieszać chorągiewek przed szkołą, nie musisz śpiewać pieśni i płakać nad tymi, co polegli. 

Premier mówi, że chce walczyć z lewicową ideologią. To głupie, tym bardziej, że istnieje tylko lewicowa ideologia - reszta to popiskiwanie po kątach. Chce walczyć z wrogiem na terenie wroga i bronią, w której specjalizuje się wróg. Myślę, że lewicowa ideologia przejmuje się tym tyle samo, co napisami na wewnętrznych ścianach toi - toi.  

Na razie więc przyjmij po prostu, że jesteś kimś, mały uczniu.

Wiem, że tego ze szkół się nie wynosiło (za moich czasów) i nie wynosi obecnie. Wynosi się świadectwa, na których jest napisane czarno na białym, że państwo jest tobą rozczarowane. Na tle wodnego orła w koronie.