Róg barana

Istnienie grzechu pozwala wytworzyć prawo. Bez grzechu prawo jest tylko wielotomową powieścią s-f. Szatan, jako główny sponsor grzechu korzysta z prawa, by nadać grzechowi rangę owocu, który wisi na końcu złej drogi. Jeśli wiemy, że cel drogi jest zły, ale słodki, zostajemy uwikłani w walkę, której nie chcieliśmy. Słodycz to mdłości i pełny brzuch. Chcemy ją osiągnąć, ponieważ jesteśmy głodni, łakomi i słabi.

Walka została nam dana. Niesiemy ją na plecach, idąc. Jednak jest to po prostu walka, czyli szansa na zwycięstwo. Bez grzechu i bez prawa nie ma zwycięstwa, ani porażki. Grzech jest zły, ale daje szansę.

Koty jedzą jedzenie z misek. Miski są wytworem kultury człowieka. Kot korzysta z kultury człowieka, by się najeść i spać. Kultura jest dla niego obojętna a to znaczy, że nie zdaje sobie z niej sprawy.

Kultura to regulacja zaspokojania potrzeb. Potrzeby do snu w piżamie, potrzeby do dominacji nad innymi poprzez oglądanie programów rozrywkowych, potrzeby pełności - regulowanej przez żołądek. Gdyby nie piżama, Europejczyk uważałby siebie za małpę. Gdyby nie śmiech naprzemienny - masowo spadałaby nasza samoocena. Gdyby nie sytość - odkrywałyby się rzeczy, które ona zakrywa, a które leżą na samym dnie brzucha: soki trawienne i płacz.

Koty nie płaczą, bo  nie tęsknią. Jedzą, ale nie wiedzą - czemu? Tylko człowiek głód ma prawo odczytać jako tęskontę. Za pełnią wiedzy i za odczuciem przynależności do danego miejsca. 

Sytość zawsze się kończy, kultura próbuje symulować dobre progrnozy na przyszłość. Głód to nadzieja na pokarm.

Każdy chce prawdy. Nie każdy ma prawdę. Ci, którzy nie mają jej - szukają. Lub czekają na nią. Dobrze by też było, żeby było łatwo. Łatwa prawda. Nic nie robię, a prawdę mam. To by było! 

Żeby posiąść prawdę, należy chodzić, dużo chodzić. Każda z dróg prowadzi do prawdy. Można jej jednak nie znaleźć, jeśli zmienia się drogi, lub cofa, lub stoi. Krzyk nie pomoże. Każda droga prowadzi do prawdy, ale nie każdy chodzi po drodze. Bo skąd ma wiedzieć, że to nie jest droga?

Żeby chodzić, trzeba żyć. Jeśli ktoś nie żyje, nie może iść. Jeśli natomiast żyje, i idzie po drodze - dotrze do prawdy. Prawda do niego przybiegnie. Ale skąd wiedzieć, że się żyje? O życiu mówi szczęście lub nieszczęście. Radość lub cierpienie. Żeby poznać radość, trzeba cierpieć. Cierpienie natomiast jest dane. Czemu tak? Bo radości pozbyli się Adam i Ewa. A jakoś jednak trzeba nas doprowadzić do Ogrodu. Prawda zaś jest taka, że istnieje tylko Ogród i tylko prawda. Reszta to tło. Trzeba wyjść z tła na plan pierwszy - po to jest wolność. Możliwość wyjścia z tła. Nie jestem pejzażem. Ja korzystam z pejzażu, ale go nie tworzę. W pejzażu można się zgubić lub umrzeć. A nie chodzi o śmierć, tylko o życie.

Prawda nas poskromi, ociosa i nada blask. Każdy chciałby błyszczeć. Nie każdy zgodzi się jednak na to, by błyszczeć światłem odbitym. Jak dużo trzeba wędrować cieniem, by zrozumieć, że jest tylko jedno światło nieodbite?

Moralność vs skuteczność. Z tego, co wiem, moralność w naszej religii nie jest niezbędna, w sensie – najważniejsza. Dylematy moralne są dylematami dzieci Kościoła, który stał się powszechny, a więc zatłoczony. Chodzi o kwestię: czy powinienem żyć moralnie, czy po prostu adorować Boga? Moralność została upowszechniona, ponieważ łatwiej jest wyznaczyć wszystkim tym mnogim nam, czyli katolikom granicę: „tak – nie” i wymagać ich respektowania.

Wg mnie zbytnie podnoszenie kwestii moralności doprowadziło w pierwszym rzucie do wprowadzenia do Kościoła filozofów, rozkładających życie na logiczne casusy, a w drugim rzucie do odchodzenia od Kościoła tych wiernych, którzy nie dają sobie rady z przykazaniami. Przypomnę tylko, że nikt sobie z nimi nie daje rady. A co z Bogiem, który marzy, byśmy się do niego przytulili?

Święty Ignacy Loyola powiedział parę słów, będących obecnie w obiegu w różnych formach. Bez względu na to, który cytat jest bardziej poprawny, a który mniej, chodzi o to: Czyń. Ty czyń.  Dlatego pewnie Jezuici byli tak skuteczni.

I pewnie dlatego właśnie wielu ludzi Kościoła jest tak mało skutecznych. Bo kwestia: moralność vs skuteczność, jest w rzeczywistości kwestią: moralność vs działanie (skuteczność zaś to jedynie pochodna działania, można nawet powiedzieć: efekt uboczny). Moralność zaś to działka intelektu a nie wiary. Myślę, że Bogu nie chodzi o intelekt, lecz o to, żeby przepasać się i iść.

Podsumowując: moralność vs skuteczność (ostatni raz to powtarzam) jest dylematem niewłaściwym, sprowadzającym na bok, na cudne manowce, na co dowodem jest paraliż, jaki ona u wielu ( w tym u mnie również) powoduje.

Kiedy odnajdziesz sens w walce? W życiu? Wtedy, gdy odnajdziesz cel.

Walka bez celu to marnowanie sił, życie bez celu to cierpienie. Jeśli toczysz fałszywą walkę, z fałszywymi wiatrakami, na zmyślonym koniu - osiągniesz jedynie pył. Pył zasłania drogę i wciska się w nozdrza.

Nic złego się nie stanie, gdy odnajdziesz sens. Nie ubędzie smakołyków, pieczonego mięsa, zimnej coca-coli. Nie przybędzie zmęczenia mięśni ani zawrotów głowy. Nie skręcą się twoje myśli. Nie ma nic złego w szczęściu, ani nic mądrego w nieszczęściu. Za śmiercią nie stoi człowiek.

Co można zrobić? Można pragnąć, rozumnie pragnąć niezrozumiałego. Można też rozumnie czekać. Rozumnie czekać - to znaczy patrzyć i ufać. Patrzyć, to znaczy być wyrozumiałym. Ufać, to znaczy nieskończenie powtarzać się w radości.