Wiara, strona 1

Im zasada bardziej podstawowa - tym bardziej ukryta.

Co też więc mamy na widoku? Protesty, przemarsze, szturmy na kościoł, obrony kościołów, ogniste wypowiedzi, za i przeciw, trwogę, krzyki i płonące pochodnie. Nawet błyskawica się znalazła.

Z tym, że to nie to, to nie to, trzeba szukać dalej, patrzeć inaczej. Co jest naprawdę na widoku, na prawdziwym widoku?

Człowiek i emocja - dwójka kumpli, starych, sprawdzonych. Niemal narzeczeni.

Co naprawdę widać? Grę świateł widać i tak zwany taniec cieni (przepraszam za te określnie, ale nie mogłem się powstrzymać).

Ludzie chcą decydować. Tej chęci swojej będą bronić jak źrenicy. Chcą mieć wpływ.  Być może chodzi tu o wpływ na cokolwiek, a być może żyje tutaj jakiś gradualizm, na przykład, że lepiej mieć wpływ na rzeczy ważne, a na nieważne - też nieźle, ale trochę gorzej. A być może po prostu chodzi o wpływ.

No i to, kurde blaszka, nie jest chyba takie złe. Skoro chcemy mieć wpływ, to znaczy, że chcemy żyć, że chcemy korzystać z możliwości. Dlaczego jednak nie chcemy widzieć? 

Widać tylko to, czego nie da się ukryć. Naszego wnętrza nie da się ukryć. Chcemy być sędziami na meczach naszych ukochanych drużyn. Chcemy być kijkiem hokejowym posiadającym prawo do samostanowienia. 

A jeśli komuś to niewystarcza, to powiem inaczej, co widzę, patrząc na manifestację.

Widzę, że każdy z nas tak bardzo wciąż chce do mamy i do taty -  niektórzy wierzą jednak, że to nie będzie im dane.

Czy mogę czymkolwiek zaszkodzić Bogu? Raczej nie.

Ktoś, kto jest PONAD, nie może zostać skrzywdzony przez kogoś, kto jest POD.

Nawet, jeśli zadaję Bogu cierpienie, np. grzesząc często, Jego cierpienie nie jest krzywdą wyrządzoną przeze mnie, ponieważ On z jednakową radością znosi zarówno cierpienie, jak i przyjemność.

Dlaczego więc Bóg tak stara się o mnie? Dlatego, że chce. A Jego wola jest tożsama z działaniem. Myślę, że Bóg nie potrafi oddzielić swojej woli od swego działania, podobnie, jak nie może oddzielić człowieka od swojej miłości.

Ograniczenia, które sam na siebie wprowadził, są na to dowodem. Jako, że to, co On powie jest tożsame z tym, co zrobi - nie może np. złamać danego słowa i zachowywać się inaczej, niż obiecał. 

Ograniczenia wprowadził dlatego, że jest wszechmocny. Może więc również ograniczać się, by okazać swoją wszechmoc i swoją wolność. Nazywa to swoją Chwałą.

Myślę, że Chwała Boga (to, o czym mówi Pan Jezus) to po prostu Jego próba ukazania się nam. Dlatego my, chwaląc Go, przekazujemy komunikat, że odebraliśmy, usłyszeliśmy, zobaczyliśmy, przynajmniej część Jego istoty. 

Dowolna modlitwa to informacja zwrotna, która w przypadku Boga jest tożsama z uwielbieniem.

A co z tym, którzy usłyszeli, zobaczyli i nie reagują? Duża chłosta. Czemu?

To nie jest kara. To jest otrzeźwienie, policzek dla półprzytomnego pijaka. 

Ludzie są po to, żeby zdać sobie sprawę ze swojego istnienia. Można to zrobić jedynie przez Jego oczy, Jego oczami, w Jego oczach. Tylko w ten sposób widzimy siebie prawdziwych, a więc takich, którzy się Jemu podobają. I tylko w ten sposób jesteśmy - będąc w prawdzie.

Jeśli ktoś tego nie robi, to znaczy, że właściwie go nie ma. I pójdzie tam, gdzie go nie ma.

Czy Bóg widzi nas we wszystkich zakresach widma?

Czasem myślę, że nie. Że widzi nas tylko poprzez nasza miłość. Gdy jej nie mamy - nie rozpoznaje nas.

Jeśli nie kochamy - odchodzimy od Niego w ten sposób i znikamy mu z oczu.

On czeka na nas, ale nie idzie do nas, bo nie wie gdzie, w jakim kraju jesteśmy. 

Woła więc, woła swoim Słowem. Słowo stało się ciałem, by nas zobaczyć i zawołać.

Śmierć na krzyżu to wołanie. Człowieku, czemu mnie opuściłeś? 

Wiem, że tak nie jest. Ale czasem warto myśleć o czymś, co nie jest.

Wielu pyta: co ja złego uczyniłem, że mi tak dajesz w kość?

Ja pytam: czemu nie dajesz mi w kość?

Pewnie dlatego, że i tak mi smutno.

Co u ciebie? U mnie wszystko w porządku, tylko nic mnie nie cieszy.

Czyli w porządku, czy nie w porządku?

Nie. Czyli nie. Nie wiem jednak - co nie?

Skoro nie wiadomo, o co chodzi, chodzi pewnie o Boga.

On mnie pragnie i ja Go pragnę. Ale boję się zostawić siebie. Zostawić i pójść za Nim. Boję się zostawić to, co uważam za cenne, choć wiem, że to nie jest cenne. 

I tak wlokę się z tym ogonem, czyli mną, za sobą, a na mej twarzy nie figuruje uśmiech.

Boże, niech Twe uwodzenie nie przemija. Ja w końcu przyjdę.

Proszę.

Bóg zsyła na nas miłość. Jest jej dużo. Gdybyśmy wszystką przyjęli - świat byłby przejrzysty.

Nie przyjmujemy jednak całej miłości. Wiele odrzucamy na ziemię. Tam, na ziemi, miłość zmienia się w żużel - twardy i ostry, kaleczący.

Kot Behemot wykorzystuję ten żużel i ciska nim w nas, regularnie i z obłąkaną konsekwencją. Robi to, ponieważ sam nie jest w stanie nic stworzyć, może wykorzystać tylko to, co człowiek odrzucił.

Jesteśmy poranieni i krwawimy. Boli. 

Jednak ten żużel posiada również moc sprawczą. Sprawia, że nie jesteśmy w stanie zasnąć w błogości bez-czynu. Musimy się uchylać, chronić  i walczyć. Walka jednak nie polega na odrzucania brył przeciwnikowi.

Nasza walka ma polegać na przyjmowaniu miłości Boga w każdej formie, przekształcaniu jej i dzielenia się nią w jej czystej, pierwotnej postaci.

To trudne. Chwalebne.